Tante Clärchen un der Computer

(Marlis Munter – Schönebeck)

Tante Clärchen kam jrade ut´n Bäckerladen, da wurre se binnahe von Lisa´n umjerennt.

„Wat is dick denn for´ne Luus ewer de Lewer jelopen?
Du guckst ja, wie drei Dare Räjenwetter. So kenn ick dick ewwerhaupt nicht!“
„Ach Tante Clärchen entschuldije man, dat ick so verbiestert bin, awer ick häwe bannije Sorjen. Ick mut janz drapp ne jroote Arweit for de Schaule schrieb´n un nu is mien Computer oafjestürzt.“
„Wie is denn dat passiert, stand der opp de Kippe? Awer ick kann dick nich hilpen, den wedder hoch de baljen. Dat moakt mien Krieze nich mehr mit.“
„Nee, nee Tante Clärchen, dat is janz aners. Der Computer steiht feste oan sien´n Platz. Dat secht man so, wenn sich dat Projramm nich wedder hochlad´n lett.“
„Dat verstehe wer will. Kannste da nich einfach mit diene Hand rinjriepen un dat wedder ruutrecken?“
„So einfach jeiht dat nich. Dat kann bloß eener moaken, der sich utkennt un dat is mien Napper. Der kimmt nämich balle un will mick hilp´n. Zur Belohnung jifft det en Teller voll Kauken, den ick hier
keep´n will. Darum häwwe ick ok jar keene Tied mehr.“

„Tante Clairchen blifft noch en bettchen steh´n un dachte so bie sich, wat doch de Jurend hiete so for Probleme hätt un dat se tau ährer Schooltied ok ohne Computer janz jut taurechte jekomm´n is. Da kam Lisa ok schon wedder rut un hät jeraupen: „Tante Clärchen, häste nich Lust in unse Schaule en´n Computerlehrgang mitdemoaken? Et is nämich so, dat jeder der kimmt en´n Schüler tor Understützung taujedeilt kricht. Ick worre denn de Patenschaft for dick ewwernehm. Et häm sick schon ´ne janze Menge äldere Liede oanjemeldet.“
„Wat soll ick olle Frue denn noch mit´n Computer oanstell´n? Nee, nee dat kannste jlieks wedder verjetten!“
„Awer Tante Clairchen, du wettst doch so ville Bejäbenheiten ut de olle Tied. Dat wäre doch jut, wenn du dat alles moa uppschrieb´n könntest. Ick hilpe dick ok janz bestimmt doabie. Ewerlech dick dat noch ma janz in Ruhe. Vornewech find´t sowieso erst moa en Schnupperkurs statt. Ick seije dick dann frei jenuch Bescheid, wenn et losjeiht.“
Lisa harre doabie binnahe ährn eijenen kaputtijen Computer verjetten, darum verabschiedete se sich jlieks un ist drapp noa Huuse jelopen. Tante Clairchen hät noch hinderher jeguckt un vor sich hänjemurmelt: „Neijierich wäre ick ja schon mal, wie so´n Ding funktioniert. Awer ob ick dat noch bejriepe, ist frachlich. Naja, schnuppern kann ick ja mal. „